ماهیت ملیت، افتخار یا سرافکندگی

وقتی بدور از احساسات و شور میهن پرستی، واقع بینانه به این موضوع فکر کنیم که آیا صرفاً ملیت هر کدام از ما به تنهایی یک نقطه مثبت یا یک دست آورد و یا باعث غرور و افتخار ماست، چه برداشتی خواهیم داشت؟

هر آنچه خوانده ام و شنیده ام حاکی از اینست که "حکومت ها" در بوق غرور ایرانی بودن و یا مسلمان بودن، دمیده اند. و من هر بار این سوال رو از خودم پرسیده ام که چرا؟ چرا ما به خودمان برترین القاب و والاترین درجات انسانی رو نسبت میدیم بی آنکه چند لحظه بیاندیشیم که دیگر مردمان عالم چگونه زیسته اند. و چگونه "باید" زندگی کنند تا جامعه ما با جنگل حیوانات "متفاوت" باشد.

با گذشت ترین، مهربان ترین، صادق ترین، مهمان نواز ترین، قهرمان ترین، باهوش ترین، پاکیزه ترین، معنوی ترین، خانواده دوست ترین، مظلوم ترین، پرکار ترین، جسور ترین، عاقل ترین، فداکار ترین، ... اینها صفاتی هستند که ما روزانه به خودمان "القاء" میکنیم. متاسفانه من هر چه جستجو میکنم، خبری از مسمی این اسم نیست. شما اگر نگاهی به نحوه رفتار امروز مردم با هم بیندازید در اکثر موارد درست بر عکس حالات نامبرده بالا رو میبینید. اینکه در دادگاه های ما چه میگذرد؟ اینکه در مدارس و دانشگاهای ما چه روابطی برقرار است؟ اینکه در خیابان، پشت فرمان، ما کدامین قانون را رعایت کرده ایم؟ وقتی ناراحت و عصبانی میشویم، رفتار ما چقدر با عکس العمل حیوانات متفاوت است؟

حتی کسانی که در باکیفیت ترین کشورهای دنیا زندگی میکنند، نمیتوانند صرفاً برای اینکه از مادر در اون منطقه زاییده شده اند، افتخار کنند، چون برای بدست آوردنش زحمتی نکشیده اند.

خلاصه کلام این هست که ایرانی هستی یا افغانی، آمریکایی یا آفریقایی، زمانی ارزش پیدا خواهی کرد که ملبس به ردای اخلاق و صفات "انسانی" باشی. فعال باشی و برای همنوعانت مفید فایده. و اگر به غیر از این باشه، اهل هر کجا که باشیم، اسم و فامیلمون هر چی که میخواد باشه و رقم های پس اندازمون هر چندتا که میخواد صفر داشته باشه، اما دیگه فرزند آدم نیستیم.

بنظر میرسه که انسانها اول بایستی انسان باشند و بعد عضو یک کشور یا گروه یا طبقه. در حالی که امروزه برای عضویت در یک طبقه، گروه یا کشور، انسانیت میمیرد.

~~~~~~~

پ.ن این پست علی شهنازی، موتور نوشتنم شد.