مهاجرت، راه دو سر باخت !

مهاجرت، راه دو سر باخت ... بداخلاقی مهاجرین ایرانی، به همدیگر، چند سر باخت؟

حتماً وقتی خیلی از دوستانم پست امروز این وبلاگ رو بخونند، با توجه از شناختی که از من دارند، متعجب خواهند شد. همیشه یک نیم نگاهی به زندگی کردن در بیرون ایران داشته ام. در تکاپوی رصد کردن محیطی که کیفیت زندگی، به استانداردهای "انسانی" که تو ذهنم هست، نزدیکتر باشه، بوده ام.

خوب کسی که کاری رو میخواد شروع کنه حتماً با توجه به نیازش هست. شناخت این نیاز، اولین قدم هست؟ و یک پرسش ... چرا؟ ... واقعاً چرا یک نفر تصمیم میگیره که خونه اش رو رها کنه و در دوردست ها دنبال سرپناه دیگری بگرده؟ ضرورتی در کار هست یا صرفاً بدلیل ارتقاء المانهای خاصی میخواهیم این کار رو انجام بدیم؟ راحتتر بگم، دو دسته کلی افراد رو در این زمینه میشناسم: افرادی که به دلیل فعالیت های خاص و یا پیشینه مجبور شده اند در خارج از کشور زندگی کنند و کسانی که آگاهانه خود تصمیم به رفتن گرفته اند.

چه اتفاقی داره میوفته؟ شما در حالی که بیش از نیمی از سالهای زندگی خود را در کشورتان بودید و نوعی از وابستگی در شما بوجود آمده، به مکانی منتقل میشوید که کمتر اشتراکی با محیط قبلی دارد که اگر اینطور نبود که شما در همان جای قبلی میماندید. این وابستگی ها، تنوع بسیار و شدت و ضعف گوناگونی دارد. از وجود خانواده ای که قسمتی از "وجود" و "نمو" خود را مدیونشان هستید گرفته تا زبان و ادبیاتی که به آن سخن گفته اید و خاطرات و ارتباط قلبی که با مکان ها و داستانهایشان پیدا کرده اید همه و همه باید در صندوقی محبوس شود و شما قدم در اتمسفری جدید بگذارید ... چرا؟ چون شما جزء اقلیت جامعه بودید ... و دوست نداشتید مانند اکثریت زندگی کنید، به هر دلیلی ...

از زمانی که شخصیتتان شکل میگیرد و راه خاصی را در زندگی انتخاب میکنید تا زمانی که در جامعه تجربه میکنید که این شیوه مورد پسند عموم نیست، زمان زیادی سپری میشود. و از زمانی که بر همه اگر ها و شایدها غلبه میکنید و قدم در راه "تغییر" زندگی میگذارید تا زمانی که سیکل کسب مهارتها و نیازهای زندگی در یک جامعه مدرن رو برای بدست آوردن "مجوز" ورود به آن پیدا میکنید هم زمان کمی طول نمیکشد.

از زمانی که وارد یک شهر مدرن چند ملیتی میشوید، تا زمانی که به آداب و رسوم و نحوه ارتباط مسلط شوید، کاری پیدا کنید، منزلی سکنی گزینید، مدرسه ای برای تعلیم مورد نظرتان برای بچه ها، ... طول میکشد و طول میکشد ...

عده ای این معامله رو به هر بهایی قبول میکنند، هر چند "لحظاتی از عمر" آنها روی یکی از کفه های میزان باشد و عده ای دیگر یک جامعه کوچک اقلیت در جامعه مورد اعتراض رو ترجیح میدهند. گروه اول میروند و گروه دوم میمانند.

چند وقت بعد، زمانی که باید میگذشت تا با جامعه هماهنگ شوند سپری شده است ... نتایجی که در آمارگیری احتمالی بدست می آید اگر حاکی از دعوای ایرانیان با یکدیگر باشد – اگر نشانگر بدخواهی ایرانیان نسبت به همدیگر باشد – اگر حاکی از روی برگرداندن ایرانیان در زمان دیدار یکدیگر باشه و ... نتیجه این میشود که ما بعد از کلی خرج کردن عمر و هزینه، یک جامعه اقلیت رو این بار در جایی غیر از خانه مان تشکیل دادیم.

امیدوارم که به این سمت نرویم.

گردشگری، فرصتی برای مطالعه، مشاهده، تفریح و تجربه

متاسفانه منبعش رو پیدا نکردم

امروزه به هزار و یک دلیل که یکیش "پول" هست و اونهای دیگه رو نمیخواد که بگم، "سفر" از سبد فرهنگی اجتماعی خانواده رفته بیرون، ...

کشور چهار فصل ایران در همه سال نقاط دیدنی و متفاوتی داره و زیبایی این نقاط وقتی چند برابر میشه که سابقه فرهنگ ها و داستانهای تاریخی زیادی پشت سر این مناطق وجود داره. تا چند سال پیش بیاد ندارم اینهمه تور داخلی برای همه جای ایران و با قیمتی "تقریباً" متناسب وجود داشت. اما امروز میتوانید یک آخر هفته رو به دیدن یکی از مکانهای جذاب اختصاص بدید که این جذابیتها میتونه جغرافیایی و تاریخی باشه.

تجربه خود من، تغییر به شدت مثبت روحیه بعد از سفرهایی که کوتاه مدت و مطابق با سلیقه های جمع هست، هست!! پس اگر ماشین دارید به دوست صمیمیتان زنگ بزنید و برای همین آخر هفته یکی از جاذبه های نزدیک شهرتان را هدف بگیرید، کمی مطلب در موردش بخونید و ... حرکت! (البته صبر کنید ... منقل، زغال و ظرف جوجه کباب که 12 ساعت تو یخچال در پیاز، ماست، آبلیمو و فلفل خوابیده رو یادتون نره)

اگر هم وسیله ندارید نگران نباشید ... ما شما را به گردش میبریم ... (نه ما نمیبریم، اونها میبرند) ... گروه گردشگری آویساتور، یکی از گروههایی هست که علاوه بر گردش و تفریح نیم نگاهی هم به ارائه یک سابقه و مطالب مرتبط با موضوع سفر داره. تورهاشون از محیط شادی در طول سفر بهره میبره و ما که چند بار باهاشون همسفر بودیم، راضی هستیم. امیدوارم اگر شما هم باهاشون رفتین راضی باشین.

آبرو، ... ریزی؟ یا داری؟

منبع کاریکاتور

هیسسسس، نگو بابا یکی میشنوه، میخوای آبرومون بره؟ ... میـــــدونم، همه اونهایی که میگی رو میدونم ... ولی این دلیل نمیشه که دوست و دشمن "اشکال و اشتباه" ما رو بدونن ...

یکی از قدیمی های این فرهنگ ما، یکیش همین آبروریزی و آبروداری هست. ما خیلی راحت راجع به دیگران قضاوت میکنیم. معمولاً اگر کسی رو بپسندیم، حرکات منفی رو "آبروداری" میکنیم و در مقابل اگر از کسی "خوشمون" نیاد ... اون وقت هست که از مو هم نازک تر شده و ...

داشتم به این فکر میکردم که اصلاً "آبرو" یعنی چی؟ یعنی اعتبار، یعنی جایگاه فرد یا مجموعه در مقابل دیگران. خوب، گل بی عیب هم خداست. همه ما در قسمتهایی از زندگیمون دچار رفتاری شدیم که حداقل در خلوتمون، به ناصحیح بودنش اعتراف میکنیم. پس چرا گاهی اوقات بیان این رفتار غلط، موجب "آبروریزی" ما میشه؟ مگه دیگران این اشتباه رو خودشون مرتکب نشدن؟ ...

من اعتقاد دارم که اگر جامعه ای صادق باشه و از مطرح کردن اشتباهاتش ترسی نداشته باشه، آبروریزی یا آبروداری کمی کمرنگ تر میشه. ما ادعا میکنیم که بهترین مکتب دنیا در اختیار ماست، بهترین رفتارهای انسانی در کشور ما برقرار هست، انسانی ترین ارتباطات در دنیا بین مردمان ما  داره اتفاق میوفته، صمیمی ترین دولت و ملت، دولت و ملت ماست، جوانهای ما متخصص نیستند که هستند، اصلاً نمیدونن مواد مخدر و قرصهای شادی یعنی چی؟ فرهنگ رو که دیگه نمیدونم چطور باید بنویسم ... همینطوری داره "قل" میزنه میریزه بیرون از دیگ جامعه ... از وقت و زمان هم که دیگه چیزی نمونده که هدر بره، ...

خوب با چنین شرایطی برای جهان موعظه میکنیم که آهای مردمان سراسر دنیا، ای فرهنگ ها و تمدنهای مختلف، بیائید یاد بگیرید از ما ...

و بعد اخبار مملکت ما در دنیا با تیتر درشت و قرمز رنگ پیگیری میشود:

بی اخلاقی بازیکنان فوتبال "ملی" ما در مقابل دیدگان هزاران بیننده تلویزیونی

تهران من حراج ... فیلمی انتقادی است و به دنبال اون دستگیری و حکم شلاق و زندان برای بازیگرش

ادعا نکنیم ... قبل از نسخه پیچیدن برای دیگران و "صادرات" فرهنگ گل و بلبل خویش ... زشتی های جامعه رو با رویکردی اصلاحی بازگو کنیم ... به همدیگر دروغ نگوییم ... مطالعه کنیم ... دست از این فرهنگ خودباوری کاذب برداریم ... مردم دنیا رو دشمن خودمون ندونیم ... به جای حرف زدن، عمل کنیم ... به جای وبلاگ نوشتن، کد بنویسیم ... اصلاح میشویم.‏

دید خلاقانه، عکاسی

 عکس از خودم :دی

دو سال پیش بود که بالاخره با کمی تلاش و البته "چلاندن" جیب تا آخرین قطره های موجود، به یکی از آرزویهای همیشگیم، جامعه عمل بپوشنادم و اندر راه پر پیچ و خم و جذاب "عکاسی" پای همی بنهادم. در اولین قدم اونچیزی که بنظرم رسید و در من تغییراتی رو بوجود آورد تفاوت نحوه دیدن یک موضوع واحد بود. انتخاب یک کادر مناسب و جای دادن المانهایی که قرار هست قصه و روایتی رو توی عکس بازی کنند، باعث میشه یک منظره کاملاً طبیعی که ما هر روز با بی تفاوتی از کنارش رد میشیم، تبدیل به یک محصول عکاسی بسیار هنرمندانه بشه که ارزش ظاهری و باطنی فراوانی داره. ادامه اینگونه دیدن، بنظرم باعث ایجاد یک حس جدید و جالب میشه.

نکته بعدی دقت در دیدن دنیای اطراف هست. بسیاری از دوستان عکاسم، بعد از مدتی شکایت از نبود سوژه جدید برای کار میکردند. خودم هم تا حدودی دچار این مشکل بودم. اما کتاب "دید خلاقانه در عکاسی" (اسم اصلی: Learning to see creatively) نوشته "Bryan Peterson" خیلی از مشکلاتم رو حل کرد. در سراسر این کتاب به طور خیلی بامزه ای دائم این شعر سهراب می آمد و میرفت: «چشمها را باید شست، جور دیگر باید دید.»

سایتی هست به نام "عکاسی" دوسال هست که هر روز سر میزنم و دوستان زیادی پیدا کردم ... دوستانی که هر کدوم در یک موضوع متمرکز شده اند. ماکروگرافی، پرنده گرافی، پرتره، عکاسی خیابانی، کویر، عکاسی آسمان و زیبایی هایش در شب و ...

من سعی کردم با پرداختن به هنری که مورد علاقه ام بود، به انسان درونم احترام بگذارم. به نظر میرسه در این هیاهوی زندگی امروزی، فعالیت روزمره و تکراری جسم و روح رو به شدت خسته میکنه. اگر سری به سالن سینما، یا یک گالری نقاشی و یا هر جایی که توش یه کمی خلاقیت پیدا میشه، بزنیم، روحی تازه کرده ایم.

---

پ.ن. دوستان علاقمند سری به www.1x.com بزنند.